Ben. biz,bencilliğin mücadeleye etkileri

BEN VE BİZ KAVRAMI, BENCİLLİĞİN TOPLUMSAL MÜCADELEYE ETKİLERİ

Benim malım:

Benim malım-mülküm var, bir de bizim malımız-mülkümüz var.

Evim, işim, eşim, oğlum, kızım, akrabalarım, telefonum, giysilerim, dükkanım, fabrikam. Bunlar benim kişisel varlıklarım.

Bizim malımız

Dairemin dışında kalan merdivenler, asansör, bahçeler, parklar, cadde ve sokaklar, dağlar, ovalar, meralar, denizler-göller, camiler, mescitler, havralar, kiliseler, diğer insanların işleri, eşleri, kızları, oğulları ve kendileri ise bizim ortak varlıklarımız.

İnsanlar toplumsal varlıklardır. İnsan tek başına bir hiçtir. Birlikteyken her şey.

Peki bu farklı varlıklarımıza karşı tutumuz ne?

Evimizde çekirdek yerken, yanında bir de boş tabak getiririz. Çekirdek kabuklarını bu kapta birikitir, çöpe atarız. Evimiz kirlenmesin.

Kızımızın-oğlumuzun iyi eğitim alması için çabalarız, düştüğünde koşarız, doktora götürürüz. Kötü bir şey olursa içimiz yanar.

İşimizi kaybedersek üzülürüz,isyan ederiz.

Çocuğumuz- kızımız tecavüze uğrasa, öldürülse, askerde şehit olsa feryat ederiz.

Bunlar elbette normal şeyler. Her insanın yapması gerekenler.

Peki parkta çekirdek yerken aynı hassasiyeti gösteriyor muyuz?

Birisinin çocuğu düştüğünde, koşup kaldırıyor ve doktara götürüyor muyuz. Yoksa 'benim çocuğum değilmiş' deyip rahatlıyor muyuz?

Başkasının çocuğu-kızı tecavüze uğradığında, öldürüldüğünde, oğlu askerde şehit düştüğünde, içimiz yanıyor mu? Yanlarında oluyor muyuz? Yardımcı oluyor muyuz. Yoksa 'benim kızım-oğlum değilmiş çok şükür' mü diyoruz? 'Ateş düştüğü yeri yakar' deyip susuyor muyoruz?

Biz neyiz? İnsan mı, mahluk mu?

Kendi mallarımızı, kendi canlarımızı, ortak mal ve canlarla birlikte korumuyor, onların acısıyla yanmıyorsak, parkta bulunan masa ve oturaklara ayakkabımızla basıyorsak, çöplerimizi orada bırakıyorsak, okulumuzu ve bahçesini temiz tutmuyorsak, yaya kaldırımlarını otopark gibi kullanıp haksız yere işgal ediyorsak, sınavlarda kazanmak, arkadaşımızı elemek için hile yapıyorsak, kendimizi gözden gerçitmemiz gerekir. Bencilizdir, insan değil bir mahluk olmuşuzdur. Kapitalizmin bencilliği içimize işlemiştir. İnsan sevgisi olmayan bir yaratık haline gelmişizdir.

Ortak malları sahiplenmeyen, elinden gittiğinde ses çıkaramaz.

Ortak malları sahiplenmeyen, koruyup kollamayan, yarın bu orak malları ellerinden alındığında, birilerine ormanlar, meralar, kamu arsaları, kamu fabrikaları peşkeş çekildiğinde de sahip çıkmayacaklardır. Zaten çıkmıyorlar. O çevre mücadelesi verenler, insan sevgisi ile dolu olanlardır. Sessiz kalanlar ise, insan olamamış bencil yaratıklarıdır. Ve bunlardan toplumsal mücadeleye bir katkı beklenemz. Tam tersine engel olurlar. İlerlemenin önündeki barikatlardır. İşçi ya da kapitalist olmaları da önemli değil. Kendi canları yanmadan ayağa kalkmayanlar bizden değildir.